Barokowy pałac miejski usytuowany u podnóża twierdzy, w zwartej zabudowie północnej pierzei ulicy Czeskiej, pod nr 30. Wybudowany w końcu XVIIw. dla hrabiów von Wallis. Własnością rodu pozostaje do końca XVIIIw.

Wzniesiony na planie prostokąta, o trzech traktach w parterze, zaprojektowany jako dwukondygnacjowy z użytkowym poddaszem, a w roku 1720 nadbudowany o trzecią kondygnację. Jest to okazała budowla zamknięta dachem mansardowym przebudowanym w roku 1918. Nieudana nadbudowa zniekształciła pierwotną – piękną kompozycję całości, pozbawiając fasadę ważnego elementu jakim był gzyms koronujący biegnący prawdopodobnie na wysokości parapetów okien drugiego piętra. Z dawnych podziałów elewacji zachowały się lizeny oraz gzyms międzypiętrowy zakrępowany ozdobnie nad portalem. Okna parteru mają skromny wystrój, ale zdobią je dodatkowo koszowe kraty, natomiast okna pierwszego piętra posiadają bardzo bogatą oprawę: obramienia z podokiennikami oraz fantazyjnie uformowane obdasznice – na przemian – łukowe i łamane z wypełniającą pola pod nimi płaskorzeźbioną dekoracją wykonaną w tynku. Najważniejszym i najcenniejszym elementem fasady jest umieszczony asymetrycznie, kamienny portal. Drobno profilowana archiwolta zamykająca otwór wejściowy spoczywa na zwieńczonych niewielkimi gzymsikami (impostami) płaskich ościeżach osadzonych na prostych odbojnikach. Wejście akcentuje dodatkowo para pilastrów oraz ukośnie ustawionych filarów z głowicami kompozytowymi, które wspierają fragmenty belkowania, tj. kostki architrawu i fryzu o profilu esowym. Całość wieńczy gzyms zakrępowany nad filarami, a pomiędzy nimi biegnący po odcinku koła. Na gzymsie wspiera się balustrada balkonu z owalnymi przeźroczami. Wejście prowadzi do szerokiej sieni przejazdowej wychodzącej na niewielki dziedziniec wewnętrzny zamknięty oficynami. Sień podzielona jest na trzy przęsła. Pierwsza część umieszczona od frontu jest prostokątna w planie i przekrywa ją sklepienie nieckowe z lunetami, środkowa – reprezentacyjna część, sklepiona żagielkowo, jest nieco większa i założona na planie prostokąta ze ściętymi narożami, w których umieszczono półkoliste nisze zamknięte od góry muszlami, trzecia część – mniejsza niż pozostałe jest sklepiona krzyżowo i łączy się z odbijającym w prawo, identycznie sklepionym i o tej samej szerokości, przejściem do głównej klatki schodowej. Sień jest najciekawszym zachowanym elementem wnętrza, ale również niektóre pomieszczenia pierwszego pietra zachowały ślady dawnego wystroju.

Pałac od roku 1789 był siedzibą starostwa hrabstwa kłodzkiego, następnie w l. 1849-1898 sądu okręgowego i krajowego. Potem - ok. 1930 mieściła się tu ewangelicka szkoła podstawowa, a od 1936 – muzeum. Po wojnie obiekt użytkowany m. in. przez spółdzielnię pracy i różne drobne firmy, uległ powolnej degradacji i mimo remontów w l. 1989-91 oraz w 1994r(elewacja) jest obecnie w bardzo złym stanie.